Krótka Gazetka o zabijaniu

Wieczorna gazetka kuchenna

Krótka Gazetka o zabijaniu

Metoda „żywcem do wrzątku” jakoś dziwnie mi nie odpowiada. Po pierwsze nie mam kotła. Po drugie zaś... te 15 sekund to jednak dość długo, wystarczy popatrzyć na zegar. Nie wiem, czy miałabym osobiście ochotę czekać aż tyle czasu, żeby wreszcie zagotował mi się mózg, nawet przy założeniu, że homar ma jednak mniej połączeń nerwowych, niż ja.

Uwaga: ze względu na drastyczne opisy, osoby nieletnie i przewrażliwione uprasza się o zrezygnowanie z lektury

Tak, muszę wyznać szczerze, że zabijałam. W kuchni. I to dla czystej przyjemności. Nie, nie dla przyjemności zabijania, ale jedzenia. Po prostu świeżo ugotowany homar smakuje lepiej. Przekonałam się o tym raz w sklepie, gdy zabrakło gotowanych homarów i pan sprzedawca nakazał mi zgłoszenie się po moje zamówione skorupiaki za kwadrans, gdy się ugotują nowe. Dostałam gorące, prosto z parownika. W domu okazało się, że taki homar to pyszność nad pysznościami i jeszcze raz pyszność. Wówczas postanowiłam rozejrzeć się za żywymi homarami i podjąć desperacką próbę wsadzenia ich do garnka z wrzącą wodą (z dodatkiem soli).

Nabycie żywych homarów nie jest w Belgii trudne, właściwie można je kupić w każdym supermarkecie. Ponadto żywe są o wiele tańsze - mordowanie musi swoje kosztować. Ale najprzyjemniej kupuje się je w brukselskich hurtowniach koło placu Świętej Katarzyny (zagłębie rybnych knajpek). Nazwa „hurtownia” powodowała we mnie na początku obawy co do ilości żywych homarów, jakie będę musiała nabyć, rychło się jednak okazało, że akurat zarówno kraby, jak i homary sprzedawane są na kilogramosztuki, więc mogę kupić ilość dowolną. Zazwyczaj kupuję dwa homary, gdyż pół na głowę to zdecydowanie za mało dla normalnego człowieka. Dokupuję też dwa kraby, żeby po zjedzeniu homarów nie było nam smutno, że to już koniec.

Po nabyciu zwierząt pozostaje uśmiercić je w sposób humanitarny. Większość książek poświęconych tematowi, w tym Larousse Gastronomique, poleca włożyć żywe skorupiaki do zamrażalnika na jakieś dwie godzinki, w czasie których usną kompletnie na śmierć. Inny sposób to włożenie homara zupełnie żywego do wielkiego kotła z bardzo wrzącą wodą, z tym, że głową naprzód. Wówczas zagotuje mu się mózg (!) i zejdzie w przeciągu 15 sekund. Inny sposób to pozbawienie homara cennego (dosłownie) żywota przed obróbką cieplną przez porąbanie tasakiem na kawałki.

Jeśli chodzi o metodę „żywcem do wrzątku”, to jakoś dziwnie mi nie odpowiada. Po pierwsze nie mam kotła. Po drugie zaś... te 15 sekund to jednak dość długo, wystarczy popatrzyć na zegar. Nie wiem, czy miałabym osobiście ochotę czekać aż tyle czasu, żeby wreszcie zagotował mi się mózg, nawet przy założeniu, że homar ma jednak mniej połączeń nerwowych, niż ja. Metoda z tasakiem nie należy do humanitarnych, widziałam raz w telewizji, jak pan kucharz to robił, zaczynając zresztą od szczypiec i nie chciałabym tego jeszcze raz oglądać.

Pozostaje więc metoda pierwsza, stosunkowo ludzka, zwłaszcza, że podparta zaleceniem The British Universities Federation for Animal Welfare (tako rzecze Larousse Gastronomique w wydaniu brytyjskim). Jak napisali, tak zrobiłam, choć przyznaję, że szuranie w zamrażarce budziło mój niepokój i wyrzuty sumienia. Po jakimś czasie odgłosy ustały, a po dwu godzinach postanowiłam homary wreszcie ugotować. Zupełnie się nie ruszały, a wąsy i cienkie odnóża miały już oszronione, biedaczki. Woda w garnku wrzała, więc wrzuciłam jednego do kipieli. I co się okazało?! Kompletnie – na oko i zgodnie z fachową literaturą – martwy homar strasznie się ożywił i zaczął machać łapkami! O mało mnie szlag nie trafił – z zaskoczenia, współczucia, rozpaczy i wściekłości na autorytety. Na szczęście mróz i wrzątek zrobiły swoje i homar grzecznie oddał ducha w czasie znacznie krótszym, niż te nieszczęsne 15 sekund. Ja jednak straciłam apetyt, przynajmniej chwilowo.

Homar jednak rzecz dobra, poza tym nie należy się poddawać przeciwnościom losu. Po dalszych poszukiwaniach znalazłam więc rozwiązanie właściwe i ostateczne – otóż można homarowi dać w łeb. Niekoniecznie tasakiem, wystarczy ostry ciężki nóż, ściereczka do przytrzymania korpusu i odrobina determinacji. Ten, kto łowił ryby, wie o czym mówię, z tym, że homar jest symetryczny i łatwiej znaleźć właściwe miejsce do zadania ciosu. Z drugiej jednak strony skorupa homara jest bardzo twarda i trzeba uważać, żeby nóż się nie ześlizgnął, bo wtedy możemy zadać zwierzęciu dużo niepotrzebnego, niezgodnego z zasadami humanitaryzmu, bólu. Albo też poobcinać sobie palce... Homar rusza się też trochę, chcąc zapewne uniknąć swego losu, mniej jednak, niż ryba, która potrafi zupełnie nieoczekiwanie podskoczyć. No i nie jest śliski. Trzeba go zatem położyć na stole lub desce na brzuchu, trochę rozpłaszczyć i przypatrzeć mu się. To ostatnie czynimy z dwu powodów: po pierwsze, działamy w ten sposób zgodnie z najnowszym trendem postulującym szacunek dla pożywienia, a po drugie, widzimy wtedy wyraźnie, że homar w sposób naturalny podzielony jest wzdłuż na pół cienkim wgłębieniem. Tuż za oczami znajduje się ten nerw, który musimy przeciąć jednym mocnym uderzeniem, zaś naturalne wgłębienie precyzyjnie wyznacza środek. Sprawniejszą ręką zatem wbijamy silnie nóż i jeśli homar przestał się ruszać, a szczypce opadły bezwładnie, to humanitaryzmowi stało się zadość. Jeśli nie, to trzeba zwierzę dobić, zadając jeszcze jeden cios, i jeszcze.... aż do skutku. Teraz zaś można zwłoki pokroić w kawałki – uwaga! homara kroimy zawsze wzdłuż! – lub ugotować we wrzącej wodzie z solą.

Domyślam się, że po przeczytaniu powyższych wskazówek nikt nie będzie nastawiony do gotowania żywych skorupiaków szczególnie entuzjastycznie, przynajmniej dzisiaj (później to już sobie możecie zajrzeć do naszej bazy przepisów, a coś tam na pewno się znajdzie...). W celach konsumpcyjnych zatem w najbliższych dniach lepiej udać się do restauracji, gdzie los naszego pożywienia oddany został w bardziej do tego powołane, sprawne kucharskie ręce, zaś czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Żeby zaś wiedzieć, co zamówić, chętnie przypominam, że najbardziej klasyczne restauracyjne dania z homarów to: na zimno - koktajl, czyli elegancka sałatka z różowym majonezowym sosem, obowiązkowo przybrana szczypcami (smaczna, ale banalna); zupa – bisque, czyli piure z homara i warzyw, zaprawione białym winem, koniakiem i śmietanką (jeśli robiona przez kucharza znającego się na rzeczy, to doprawdy warta grzechu); na gorąco – homar z grilla, homar à l’américaine (lub l’armoricaine, spór co do nazwy do dzisiaj nie jest rozstrzygnięty), czyli w pomidorowym sosie, homar Thermidor, czyli zapiekany z sosem ziołowo-śmietanowym (smaczne, jeśli ziół jest więcej, niż śmietany), homar Newburg duszony w sherry, maśle i śmietance (nie jadłam, ale pomysł nie jest zły) albo też homar z dodatkiem sosu holenderskiego w dowolnej wersji – jedliśmy raz z Piotrusiem homara z takim sosem zaprawionym cytryną, czosnkiem i świeżą bazylią, mmm... Jako ogólna wskazówka niech nam służy zasada, że im mniej składników w daniu z homara, tym lepiej, bo nic nie tłumi jego charakterystycznego, delikatnego, a zarazem bogatego (pod każdym względem) smaku.

A tak zupełnie szczerze i w charakterze pointy, to najlepszy jest świeży, ciepły homar, wyjmowany palcami ze skorupy, maczany w rozpuszczonym maśle i skrapiany cytryną. Jak zwykle trochę pieprzu nie zawadzi.

«	Grudzień 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna