Zimowe wakacje państwa W.

Wieczorna gazetka kuchenna

Zimowe wakacje państwa W.

Bawaria zdecydowanie nie jest miejscem dla wegetarian – niezmienną propozycją dla jaroszy były brokuły z kalafiorem zapiekane pod beszamelem, a i głowy bym nie dała, czy sos na pewno był tak zupełnie bezmięsny... Za to jeśli lubicie zwierzęta, to hulaj dusza, piekła nie ma!

W Belgii ferie zimowe tradycyjnie przypadają na wiosnę i noszą poetycką nazwę „krokusowych wakacji”. Trwają, niestety, tylko tydzień, co zawsze powoduje niedosyt. Niemniej jednak, jeśli chcemy w ogóle jechać na narty, to tylko wtedy, bo następna przerwa będzie dopiero na Wielkanoc. Miejscowe góry nie są szczególnie imponujące (wprawdzie Francuzi święcie byli swego czasu przekonani, że niemieckie wojska nigdy nie zdołają się na nie wdrapać; jak jednak powszechnie wiadomo, byli w błędzie), trzeba więc wybierać opcje bardziej alpejskie.

Oprócz dzielnego, wykształconego narciarsko Kubusia mamy jeszcze Anię, która wprawdzie na nartach stoi całkiem pewnie i z zapałem ruszy przed siebie w dół stoku, ale o skręcaniu lub hamowaniu nie ma jeszcze mowy. Zdecydowaliśmy się zatem na wyjazd przyjazny czteroletniemu dziecku, czyli opcję „bukowińską plus” (jak wyraziła się moja przyjaciółka Dżemila) - postanowiliśmy pojechać do Oberammergau w Bawarii. Pod względem narciarskim nie jest to najatrakcyjniejsze miejsce pod słońcem, niemniej jednak Alpy są, wyciągi też, na śnieg można liczyć, a ski-passy nie pozostawiają na koncie wyrwy nie do załatania. Miasteczko przecudne, kompleks basenów krytych ze zjeżdżalniami, brodzikami i jacuzzi, no i te goloneczki pieczone z kapustką i knedlami... Uzupełniliśmy braki w wyposażeniu (kurtka, spodnie, rękawiczki) i jazda!

Ruszyliśmy w sobotę. Po drodze Kuba dostał gorączki i wyznał, że boli go gardło. Nie pomogły prośby ani groźby, ostrzeżenia, że jeśli zachoruje, to nie będzie chodził ani na narty, ani na basen, a może nawet dostanie w tyłek – dziecko miało ewidentną anginę. W niedzielę bawarskie miasteczko nie działa. Zupełnie. Dopiero w porze obiadowej otwierają się rozmaite knajpy, cukiernie czy restauracje. Na chleb jednak, ani na lekarza liczyć nie ma co, trzeba czekać pokornie do poniedziałku.

W poniedziałek kupiliśmy bułki (doskonałe notabene), zjedliśmy śniadanie i poszłam z Kubą na poszukiwanie lekarza. Po odpowiednio długim oczekiwaniu pani doktor (akupunkturystka zresztą) zajrzała dziecku do gardła i stwierdziła anginę (a mówiłam!), po czym obejrzała moje gardło, bo jakoś mnie tak podejrzanie w nocy rozbolało i też stwierdziła anginę. Tak więc antybiotyk razy dwa i do domu!

We wtorek Kubuś był jakiś niewyraźny. Akupunkturystka wprawdzie mówiła, że po tym antybiotyku może go trochę mdlić, ale to, co zaczęło się dziać wieczorem, przeszło nasze najśmielsze oczekiwania. O trzeciej nad ranem, szlochając nad skręcającym się z bólu syneczkiem, postanowiłam przy następnym ataku jechać z nim na pogotowie do Garmisch-Partenkirchen – oczyma duszy widziałam już resztę narciarskich wakacji spędzoną w salce szpitalnej, kroplówkę podłączoną do biednego dziecka, a wokół opalonych, śmigających na nartach szczęściarzy. Na szczęście antybiotyk akurat odpuścił i biedne dziecko grzecznie usnęło.

W środę wszyscy czuli się znacznie lepiej, a pogoda była jak z prospektu: pełne słońce, doskonała widoczność, skrzący się śnieg... Postanowiliśmy wybrać się na małe, niekrępujące nartki, bez żadnych wyczynów, ot, czysty relaks, żeby dzieci, broń Boże, nie zmęczyć. Kiedy cały niezbędny sprzęt znalazł się w samochodzie, a dzieci spowite zostały w kombinezony, czapki i szaliki, zaczął sypać śnieg. „Sypać” to nie jest odpowiednie słowo – śnieg walił z nieba całą dziką masą, zasypując drogę, samochody i wszystko inne. Prawdziwe urwanie śniegowej chmury. Rozwinęliśmy więc dzieci z kombinezonów, a kiedy śnieżyca zelżała na tyle, że można było wychylić nos z domu, zdecydowaliśmy się na wyprawę na basen. Nie muszę chyba dodawać, że kiedy wsiedliśmy do pracowicie odkopanego samochodu, natychmiast wyszło słońce.

Czwartek i piątek właściwie nie pasują do tej opowieści, gdyż zwyczajnie poszliśmy na narty, pojeździliśmy na nich bez przeszkód, zaś po nartach wymoczyliśmy się na basenie. Wyobraźcie sobie, że nikt z nas nie złamał żadnej kończyny, nie walnął się w głowę, nie utopił nawet; drobne przypadłości typu bolące ramię czy rozwolnienie doprawdy nie są warte wzmianki.

W nocy z piątku na sobotę zaczął padać śnieg. Taki prawdziwy, przedwojenny, andersenowski. Zaczął padać i wcale nie chciał przestać, co miało te konsekwencje, że w niedzielę rano, w dzień wyjazdu, trzeba było odkopać trzy cudze samochody, zanim znaleźliśmy nasz, bo Piotruś zapomniał, gdzie dokładnie go zaparkował. Ale było pięknie, cicho i romantycznie, a dzieci ciągnięte na sankach do restauracji kłóciły się tylko o to, kto ma siedzieć z przodu, a nie – jak zazwyczaj – o wszystko.

No właśnie - do restauracji. Mimo rozmaitych perypetii zdrowotno-pogodowych niemal codziennie jedliśmy kolację w knajpie, w dodatku zawsze w tej samej, specjalizującej się w golonce. Bawaria zdecydowanie nie jest miejscem dla wegetarian – niezmienną propozycją dla jaroszy były brokuły z kalafiorem zapiekane pod beszamelem, a i głowy bym nie dała, czy sos na pewno był tak zupełnie bezmięsny... Za to jeśli lubicie zwierzęta, to hulaj dusza, piekła nie ma! Golonka w zakładzie „Zur Rose” rzeczywiście była pierwszorzędna – z rumianą, chrupiącą skórką, odpowiednio wytopionym tłuszczykiem, miękka i pachnąca. Albo takie sznycle - na trzy czwarte talerza, kruche i soczyste jednocześnie, a to panierowane, a to znów w sosie, na przykład z kurek i boczku. Doskonałe były dania z dziczyzny: medaliony z dzika, z wierzchu przypieczone, w środku różowe, podlane esencjonalnym mięsnym sosem; albo gulasz z jelenia, bardzo ciemny i mocno przyprawiony, podany z bułczanym knedlem, idealnym do wybierania sosu. A właśnie, knedle, moja słabość! Dzisiejszy przepis pochodzi z opakowania niemieckiego grysiku, i choć go jeszcze nie próbowałam, to wygląda zachęcająco (zresztą kupiłam ten grysik wyłącznie z względu na ów przepis): małe grysikowe knedelki z dodatkiem drobno posiekanej szynki. Takie maleńkie szynkowe kosteczki można w Bawarii kupić już gotowe, dodaje się je nie tylko do knedli, ale i do zupy, miesza z kluskami lub posypuje nimi sałatkę, np. z kiszonej kapusty.

A kulinarną gwiazdą sezonu była zasmażana kapustka kiszona, na której podawano golonkę... Nigdy nie jadłam lepszej: bardzo cienko krojona, ugotowana, ale chrupka jednocześnie, nie za kwaśna, nie za słona, nie przytłumiona niepotrzebnymi dodatkami - po prostu znakomita. Dzięki takiej kapustce Oberammergau jawi mi się nie jako ponure miejsce zmagań z niezasłużonymi i okrutnymi przeciwnościami losu, ale jako urocze miasteczko, w którym wszystko może się zdarzyć.

«	Kwiecień 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna