O chlebie z masłem (w wydaniu brytyjskim)

Wieczorna gazetka kuchenna

O chlebie z masłem (w wydaniu brytyjskim)

Wydaje się, że Brytyjczycy nadzwyczaj poważnie wzięli sobie do serca powiedzonko Francuzów i przestali mordować swe jadalne zwierzęta dwukrotnie – raz w rzeźni, a drugi raz w kuchni.

Jeszcze nie słyszałam, żeby ktoś powiedział choć kilka życzliwych słów pod adresem Brytyjczyków – i nie chodzi mi tym razem o meandry wzajemnych podchodów torysów i labourzystów, czy wątpliwe prowadzenie się rodziny królewskiej. Oczywiście chodzi mi o kuchnię.

Zarzuty znamy wszyscy– a to puddingi godzinami męczone na parze, to znów rozmaślone w gotowaniu warzywa, to twarde, szare mięso i nieodzowny miętowy sos. Od niemal już dekady czytam regularnie kilka brytyjskich pism kulinarnych i myślę, że nie do końca jesteśmy sprawiedliwi.

Jeśli chodzi o mięso – wydaje się, że Brytyjczycy nadzwyczaj poważnie wzięli sobie do serca powiedzonko Francuzów i przestali mordować swe jadalne zwierzęta dwukrotnie – raz w rzeźni, a drugi raz w kuchni. Rumiane z zewnątrz, a soczyste w środku mięso obowiązuje przynajmniej w fachowej literaturze przedmiotu (jak jest w przeciętnej tradycyjnej rodzinie – nie mam pojęcia, ale zmiany zawsze idą od elit w dół) i trudne do zgryzienia, bezbarwne zwłoki przestano uważać za jadalne.

Wszyscy poddani królowej Elżbiety II zdają się też wiedzieć, że bożonarodzeniowej brukselki nie trzeba wstawiać już w Wigilię (jak zwykły to robić brytyjskie babcie) – wystarczy kilka minut, by warzywa były al dente, czyli po naszemu: jadalne (vide brukselka z boczkiem i orzechami).

Miętowy sos – kto nie próbował, ten nie wie, o co chodzi – to naprawdę nie jest złe. Zresztą spotkałam ludzi, którzy dziwili się, jak można jeść borówki (!). Patrząc zaś na zagadnienie z góry, obiektywnie: ileż znamy tradycyjnych polskich rodzin, w których wciąż smaży się na smalcu, choć to ani zdrowo, ani smacznie; w których kluski nadal podaje się rozgotowane na niemowlęcą papkę, a w zupach może spokojnie stanąć na sztorc łyżka; w których pojęcie „jarzyna” ogranicza się li i jedynie do zasmażanej kapusty (pysznej zresztą) i gdzie jadanie surowych warzyw uważane jest za równie ryzykowne, jak spanie przy otwartym oknie.

Wracając zaś do nieszczęsnych Brytyjczyków – jeśli chodzi o puddingi, to przede wszystkim jest to bardzo pojemne określenie. Po pierwsze: np. ciasto podane na ciepło, polane jakimś sosem, zyskuje automatycznie miano puddingu (zimne i podane na podwieczorek to już „cake”, „afternoon treat” albo coś w tym stylu). Po drugie – pudding to w ogóle deser. Po trzecie – w nazewnictwie ogólno-europejsko-angielskim pudding to po prostu zwykły budyń. Po czwarte – Christmas pudding: to tradycyjny, przez mało kogo tak naprawdę lubiany symbol brytyjskiego Bożego Narodzenia, jadamy głównie ze względu na dodatek masła z brandy. Po piąte – puddingiem jest każda legumina (określenie mojej Babci, staroświeckie, ale trafne) podana na ciepło. Po szóste – mamy też puddingi niesłodkie, np. Yorkshire pudding, znakomity dodatek do mięsa, który doprawdy warto zasymilować.

W dzisiejszych kulinarnych sugestiach odnoszę się właśnie do dwóch ostatnich znaczeń słowa „pudding” – pierwszy przepis jest na tradycyjny, anglosaski, treściwy deser, podawany w mroźny zimowy dzień po solidnej zupie (żurek z kiełbasą, minestrone, czy soup au pistou, w zależności od regionalnych upodobań), drugi zaś – to współczesna wariacja na temat, wykorzystująca techniki wywodzącej się z Australii fusion cuisine. Obie zaś odwołują się do biblijnego szacunku dla chleba i ponadczasowej skłonności wszystkich rozsądnych ludzi do oszczędzania. Zatem przejdźmy do rzeczy (a staroświeckie wyspiarskie puddingi z mąki i sadła gotowane na parze po prostu wyrzućmy ze świadomości):
otóż słodki pudding z chleba z masłem zasadniczo robi się z bułki (bagietka, paryska), choć ostatnio pojawiają się rozmaite innowacje – pudding z croissantów, z pannetone, czy z chleba na zakwasie. Mnie najbardziej smakuje z bagietki, w wersji ortodoksyjnej. Bagietka musi być przyrumieniona i chrupka, zaś sos zgęstnieć w rodzaj kremu na spodzie formy. Podajemy albo prosto z piekarnika (w mroźny dzień), albo dobrze ciepły, polany jakimś sokiem, czy waniliowym sosem.

Na drugą zaś nóżkę – tę nieortodoksyjną - robimy w świąteczny "gościowy" dzień słony pudding z chleba z masłem w wersji wykwintnej. Zrobiłam go kiedyś na lunch dla Pań z Klubu Lunchowego i przyznam, że nie pamiętam, jaka była przystawka, mięso, czy deser, bo te mini-puddingi były i tak najlepsze – chrupkie, lekkie, pachnące czosnkiem i zupełnie odmienne od tradycyjnych dodatków. Jeśli ktoś nie znosi czosnku (nazwę go tu dziwakiem, ale w końcu niech pierwsza dojrzę belkę we własnym oku), nie musi od razu wyrzucać tej Gazetki do kosza - można przecież czosnek zastąpić kilkoma gałązkami ulubionych ziół, a będzie równie dobrze.

A zatem - niech na nadchodzący tydzień hasłem będzie: oszczędzajmy każdą kromkę chleba!
Natalka ;-)

«	Kwiecień 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna