Migawki z podróży do Włoch, czyli dlaczego warto uczyć się języków obcych (na poziomie podstawowym) oraz o pomidorach

Wieczorna gazetka kuchenna

Migawki z podróży do Włoch, czyli dlaczego warto uczyć się języków obcych (na poziomie podstawowym) oraz o pomidorach - cz. I

Wielbiciel sztuki kulinarnej nie ma w życiu łatwo. Weźmy taką Italię: jeśli ktoś udaje się tam wyłącznie w celu zwiedzania muzeów i oglądania zabytków, języki obce przydadzą mu się w stopniu doprawdy znikomym – w końcu Sztuka przemawia własnym językiem.

Miłośnik jedzenia powinien jednakże opanować przynajmniej podstawy włoskiego, bowiem w przeciwnym razie pozbawiony zostanie wielu niezapomnianych doznań.

Z całym szacunkiem i uwielbieniem, jakie żywię dla Włochów – po angielsku mówi się w tym cudownym kraju wyłącznie w hotelach i restauracjach o poziomie z wielu względów dla mnie niedostępnym. Ludność miejscowa zaś językiem uniwersalnym nie posługuje się wcale. Prowincja włoska jest włoska w stu procentach – jak nam niegdyś powiedział wiekowy sprzedawca wina, z miną na pół przepraszającą, na pół dumną: „Ja jestem stary Włoch i mówię tylko po włosku”. A to właśnie na prowincji znajdziemy najlepsze knajpy, najbardziej autentyczne jedzenie, najlepsze owoce, wino sprzedawane na litry, oliwę prosto z prasy. Trzeba tylko umieć się dogadać.

Na przykład taka porchetta, czyli pieczone prosię, pozbawione kości, nadziane własnymi uszkami, wątróbką i ogromną ilością ziół, pieczone przez kilka godzin, aż do osiągnięcia stanu idealnej miękkości odzianej w chrupiącą, złocistą skórkę... Porchettę sprzedaje się zazwyczaj w miasteczku na cotygodniowym targu (polecam Ponte Felcino pod Perugią, ale tak naprawdę we Włoszech każdy targ jest dobry). Sprzedawca kroi mięso na cienkie plastry, zadając przy okazji mnóstwo pytań, na które wypada znać odpowiedź: czy chcemy mięso tłuste, mieszane, chude, czy bardzo chude; czy chcemy trochę nadzienia (jeśli ktoś pytałby o moje zdanie, to odpowiedź powinna zawsze być twierdząca – ach, te kawałki wątróbki obficie przyprawionej czosnkiem i szałwią...), czy chcemy, by mięso posolić – i tu występuje trudność dodatkowa, gdyż w obu przypadkach pytają nas o „sale”, które raz oznacza zgodnie ze słownikiem sól, a drugim właśnie ziołowo-podróbkowe nadzienie; czy dołożyć nam trochę skórki (tak!); czy chcemy bułkę, itp.

Na targu ustawiamy się również w kolejce po najlepsze na świecie warzywa i owoce. W pierwszej chwili wydaje się, że język miejscowy nie będzie nam potrzebny – wszystko można nakładać samemu do toreb, ile się chce i co się chce, a sprzedawca potem to waży i oblicza należność. Uśmiechamy się zatem i wyciągamy portfel, ale wówczas pada pytanie, czy chcemy niejakie odori. Otóż śpieszę z wyjaśnieniem, że odori to włoszczyzna we włoskim wydaniu: kilka marchewek, seler naciowy, natka pietruszki, pęczek bazylii, dodawane z serca przez właściciela straganu (zdarzyło się, że dorzucił też cytrynę). Potem następują wyjaśnienia, do czego można odori zużyć, jak zrobić najlepszy pomidorowy sos do makaronu i podobne, naprawdę bezcenne, rady.

Na targu w Ponte Felcino nabyłam masę pomidorów, w rozmaitych kształtach, kolorach i o różnym przeznaczeniu, w celu przywiezienia ich do kraju, gdzie słońce niechętnie wygląda zza chmur. Po przyjeździe do Sterrebeeku okazało się wszakże, że zupełnie niespodziewanie obrodziły także pomidory ogrodowe. A co było głównym elementem pierwszych powakacyjnych warzywek bio? No właśnie – piękne, czerwone i absolutnie dojrzałe, do natychmiastowego zużycia pod groźbą zmarnowania. Postanowiłam więc część tego dobra ususzyć.

Flandria to nie Umbria i tak po prostu na słońce pomidorów nie ma co wystawiać, bo najwyżej obsiądą je muchy. Można natomiast wysuszyć je w piekarniku nastawionym na 100 stopni, a żeby jakoś dodatkowo się wykazać, można uprzednio obrać rzeczone ze skórki. W tym celu parzymy je, przelewamy zimną wodą, obieramy, a obrane kroimy na pół (wzdłużnie) lub, w przypadku większych sztuk, na ćwiartki. Układamy przygotowane pomidory na blasze wyłożonej papierem do pieczenia i posypujemy grubą solą. Wstawiamy do piekarnika i suszymy aż do skutku. Osobiście wyjmuję je wtedy, gdy nie są jeszcze zupełnie wysuszone, ale nie puszczają już soku. Następnie upycham je w czystych słoikach, przekładając kawałkami czosnku i świeżym oregano, zalewam oliwą (w końcu po coś przywiozłam te dziesięć litrów), słoiki zakręcam i pasteryzuję jakąś godzinę (to znaczy wkładam zakręcone słoiki do garnka z wodą, stawiam na gazie, doprowadzam do prawie wrzenia i w takim stanie utrzymuję przez godzinę, po czym studzę w tej samej wodzie).

Naprawdę nie jestem w stanie powiedzieć, jak długo trzeba trzymać pomidory w piecyku, to zależy od masy czynników – gatunku, wielkości, stopnia dojrzałości itp. Na pewno będzie to trwało ładnych parę godzin, należy więc uzbroić się z początku w cierpliwość, a następnie w czujność, gdyż najpierw nic się nie dzieje, a potem pomidory dosuszają się błyskawicznie. Nie radzę w związku z tym włączać piecyka na noc, gdyż po obudzeniu możemy zastać czarne smętne resztki. A nie o to wszak nam chodzi.

Najsmutniejszym momentem całej operacji jest ten, kiedy wyciągamy z pieca blachę z idealnie już ususzonymi pomidorami. Wtedy okazuje się, że ilość, która w trakcie obierania wydawała się nam niebotyczna, skurczyła się po paru zaledwie godzinach do żałosnej garstki. Można pocieszyć się w sposób następujący – rezygnujemy z wpychania pomidorów do słoika, układamy je na talerzyku, najlepiej na paru listkach rukoli, polewamy oliwą extra virgin i stawiamy obok miseczkę gęstego jogurtu do maczania. Potem nalewamy sobie szklaneczkę wina (kolor obojętny), siadamy, popijamy trunek zagryzając wciąż ciepłymi pomidorkami i po jakimś czasie dochodzimy do wniosku, że życie wcale nie jest takie złe.

Wracając na koniec do zagadnień natury językowej – warto poznać tych kilka podstawowych włoskich zwrotów choćby dlatego, że nigdzie indziej na świecie początki konwersacji nie przyjdą nam tak łatwo. W innych krajach debiutujący lingwista może napotkać nieprzewidziane i krępujące przeszkody - na przykład w Wielkiej Brytanii jego dukania nikt nie zrozumie, we Francji będzie się czuł, jakby w ogóle go nie było, a w Polsce po prostu go obśmieją. A we Włoszech wystarczy znać kilkanaście podstawowych słów i już jesteś znajomy, przyjaciel, brat nawet! Pochwalą, że wspaniale sobie radzisz! Będą klepać po plecach, a jeśli Twoja włoska wymowność nastąpiła akurat w knajpie, to naleją wina, a może nawet postawią szklaneczkę czegoś mocniejszego! Niestety zazwyczaj będą również chcieli rozmawiać z Tobą dalej, zadawać pytania, a ty przecież, nieszczęsny początkujący lingwisto, tak naprawdę przeczytałeś tylko w „Rozmówkach” fonetycznie zapisane zdanie, kułeś je wieczorami na pamięć, śniło Ci się po nocach, a teraz – zbierając całą odwagę – wydukałeś je wreszcie i już byłeś cały szczęśliwy, bo choć zamiast zamawianego w pocie czoła czerwonego wina przynieśli Ci białe, to przecież i tak czułeś się, jakby cały świat do Ciebie należał, bo przecież nareszcie, tak, nareszcie porozumiałeś się z innym narodem! Ale teraz – niejako w odwecie - naród ów bardzo chce się porozumieć z Tobą...

«	Maj 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna