Migawki z podróży do Włoch, czyli dlaczego warto uczyć się języków obcych

Wieczorna gazetka kuchenna

Migawki z podróży do Włoch, czyli dlaczego warto uczyć się języków obcych - cz. II

Wielbiciel sztuki kulinarnej nie ma w życiu łatwo, oj nie. Nawet jeśli nie jest tak naprawdę wielkim wielbicielem, tylko zwyczajnym, głodniejącym co jakiś czas człowiekiem, który w dodatku wybrał się z rodziną (z udziałem drobnych dzieci) na wakacje do pięknej Italii.

Jeśli zatem planujemy wycieczkę krajoznawczą po włoskiej prowincji, to trzymajmy się następujących zasad:

po pierwsze i najważniejsze: jeżeli nie zalogujemy się w restauracji do godziny 14, to zostanie nam jedynie opcja mcdonaldowska (rzadko dostępna) lub baaaaardzo turystyczna (gorzej, niż mcdonaldowska). A tego nawet Piotruś nie zniesie;
w sierpniu duża część knajp, tawern i oberży, w których można zjeść nie tylko tanio, ale i dobrze, jest zamknięta – w końcu to są wakacje, a wakacje są dla wszystkich;
teraz wiadomość dobra: coraz częściej na lokalnych włoskich drogach spotkać można tabliczkę z informacją o pobliskim agroturismo, czyli – z polska – gospodarstwie agroturystycznym; uwaga: zazwyczaj oferuje ono posiłki;
wiadomość dla językowych analfabetów gorsza: w agroturismo nie mówi się po angielsku, jak również w żadnym języku innym, niż miejscowy. A umiejętność komunikacji bardzo nam się przyda, gdyż agroturismo to nie restauracja i menu raczej nam nie wręczą. Właściciel przybytku chętnie, kompetentnie i bardzo szybko po włosku opowie nam, co też możemy dziś zjeść – i tu wiadomość dobra: wybór będzie bardzo ograniczony (więc i wysiłek językowo-intelektualny mniejszy), gdyż kuchnia gotuje jeden zestaw na każdy dzień. Musimy zatem tylko zdecydować, czy chcemy pójść na całość i mieć wszystko (antipasto, primo piatto, secondo, contorni, dolci), czy też dokonać selekcji. W naszej rodzinie jest to proste, gdyż wszyscy chcemy antipasti (cokolwiek by na nie oferowali), Piotruś i dzieci zawsze chcą makaron, czyli primo, a ja wolę znów secondo, bo kluski to mogę sama sobie ugotować, jak mi na to ochota przyjdzie.
i teraz wiadomość naprawdę bardzo dobra: jeśli tylko (choćby i z pomocą Rozmówek) uda nam się porozumieć, jeśli lubimy makaron, jeśli wegetarianin nie będzie się upierał, żeby jeść secondo, które we włoskim interiorze niemal zawsze jest mięsem, jeśli nie mamy awersji do suszonych wędlin (stały element antipasti, notabene znakomity), jeśli nie jesteśmy na szczególnie restrykcyjnej diecie, jeśli wreszcie nie mamy uczulenia na pomidory, bo w agroturismo (jak i w większości lokalnych knajp) najlepszy i najczęściej spotykany makaron to ten z sosem z pomidorów z własnego ogrodu, to zjemy w takim miejscu Posiłek Wakacji; obiad, o którym będziemy po powrocie z satysfakcją opowiadać rodzinie i znajomym; dania, o których śnić będziemy w noce wypełnione wyciem wichru za oknem...

A propos pogoda i pomidory: otóż zaczęło u nas (w Belgii znaczy się) padać, a jak słyszałam, front ten deszczowy gościł i w Ojczyźnie (czyli Polsce). No cóż, jesień to jesień i ma swoje prawa, ale takie na przykład pomidory mogą już nie chcieć dojrzeć. Ponieważ nie wierzę w dojrzewanie tychże bez udziału słońca, a na krzakach wciąż dużo zielonych, apetycznych owoców, coś trzeba będzie zrobić. Od lat mam ochotę na tytułową potrawę jednego z moich ulubionych filmów, ale dotąd powstrzymywał mnie brak zielonych pomidorów (jakoś nie można nabyć ich drogą kupna). Teraz pomidorów mam aż nadto, ale kto to będzie jadł? Zwłaszcza, że Piotruś „Smażone zielone pomidory” uważa za kino kobiece (?!), czyli niegodne uwagi. A szkoda, bo to takie piękne, prawdziwie południowe – tzn. w sensie południa Stanów Zjednoczonych – staroświeckie danie, poza tym niezwykle proste, trzeba po prostu pokroić zielone pomidory w centymetrowe plastry, namoczyć w maślance, obtoczyć je w grysiku kukurydzianym (czyli polencie, skoro już jesteśmy przy włoskich klimatach) i usmażyć do zrumienienia na gorącym oleju fistaszkowym. I proszę, trzy podstawowe rolnicze produkty Południa na jednym talerzu! Można też dolać na patelnię trochę śmietany i zagotować wokół pomidorowych plastrów. Solimy i bardzo – pardon – pieprzymy pieprzem z młynka. Tak samo można smażyć pomidory czerwone, byle twarde, co przypomina mi, że moja Mama, w dawnych dobrych czasach, gdy nie wynaleziono jeszcze cholesterolu, zanurzała plastry pomidorów w cieście naleśnikowym, smażyła i podawała wściekle gorące, z gęstą i zimną śmietaną, która roztapiała się powoli, tworząc znakomity sosik. A mój ulubiony dodatek do mocno rumianych placków ziemniaczanych to też świeże, dobrze dojrzałe pomidory, polane śmietaną i posypane koperkiem. Dużo pieprzu.

Nigdy nie przekonywała mnie natomiast popularna w czasach PRL-u słoikowa sałatka z zielonych pomidorów, z octem i masą przypraw – zawsze wydawała mi się za ostra (nieprzyjemne drapanie w gardle), a pomidory miały metaliczny posmak. Znalazłam za to znakomity, również amerykański, przepis na pikle z zielonych pomidorów, które nie mają żadnej z wymienionych wyżej wad – wiem, bo kiedy robię przetwory, to zawsze jakoś tak wychodzi, że zostaje kilka łyżek, które w żaden sposób nie mieszczą się już do słoików, grzechem zaś byłoby tę resztkę wyrzucić... I tak: kilo i ćwierć zielonych pomidorów kroimy w cienkie plastry, to samo czyniąc z dwiema cebulami. Wkładamy warzywa do szklanej lub plastikowej miski i przesypujemy solą (pół szklanki), dolewamy tyle zimnej wody, by wszystko przykryła. Na wierzch kładziemy odwrócony talerzyk (by przytrzymać jarzynki pod słoną wodą) i zostawiamy w spokoju na noc. Dnia następnego odsączamy pomidory wraz z cebulą i płuczemy je starannie w zimnej wodzie. Otrząśnięte wkładamy do dużego rondla, dodajemy szklankę cukru, 2 szklanki octu z cydru (w Belgii można taki kupić bez problemu, ale jeśli okaże się nieosiągalny, to dobry jabłkowy lub biały winny też się nadadzą, byle nie spirytusowy!), pół szklanki rodzynek (albo rodzynków), łyżeczkę cynamonu, 2 łyżeczki curry i dowolną ilość cayenne. Stawiamy rondel na małym gazie i mieszamy, aż cukier się rozpuści. Zwiększamy gaz, zagotowujemy, teraz znowu zmniejszamy gaz i gotujemy łagodnie jakieś pół godzinki (pachnie pięknie w całym domu). W kubeczku mieszamy 2 łyżeczki mąki kukurydzianej z takąż ilością wody i wlewamy do pomidorów. Mieszamy, gotujemy jeszcze chwilę, a kiedy wszystko zgęstnieje, przekładamy pikle (a może to bardziej jest chutney...) do słoików, umytych i zdezynfekowanych spirytusem rektyfikowanym. Słoiki zakręcamy, odwracamy i zostawiamy do wystygnięcia. Pikle próbujemy dopiero po miesiącu, gdyż wszystkie smaki muszą się przegryźć, a smak octu złagodnieć. Wspomniałam jednak, że próbowałam je tuż po zrobieniu i były bardzo dobre, co więc będzie po tych czterech tygodniach! A podawać pikle można albo normalnie do zimnych mięs, podobnie, jak wszelkie inne słodko-kwaśne marynaty, albo też w sposób znacznie bardziej interesujący, czyli do dojrzałego żółtego sera, co jest specjalnością anglosaską.

Jakoś bardzo zimowo to zabrzmiało: postawcie sobie przed oczami wyobraźni kawał maślanego, żółtego sera, kilka orzechów i miseczkę złoto-zielonych pikli – za oknem niewątpliwie pada deszcz ze śniegiem i taka serowo-piklowa martwa natura ma być antidotum na pogodową depresję. A przecież ciągle jest jeszcze (przynajmniej w duszy) lato i na desce serowej winna królować świeża ricotta i purpurowe figi, feta, winogrona i oliwki, chłodny serek mascarpone i granatowe jeżyny... I właśnie dlatego wszelkie pikle, chutneye, sałatki i marynaty muszą postać ładnych parę tygodni w spiżarni. Bo potrzebne będą nam dopiero właśnie w zimie.

«	Maj 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna