Migawki z podróży do Alzacji, czyli ślimaki pod Sztrasburgiem

Wieczorna gazetka kuchenna

Migawki z podróży do Alzacji, czyli ślimaki pod Sztrasburgiem

Korzystając z kilku wolnych dni, udaliśmy się z wycieczką krajoznawczą do Sztrasburga i okolic, czyli Alzacji - krainy kolorowego pruskiego muru, kwiatów, sporów granicznych i bocianów.

Ponieważ jednym z uczestników wycieczki była moja skromna osoba, Alzacja okazała się również krainą foie gras, placka z cebulą, sera Munster, tart owocowych, pasztetów i wina. Powiada się, że Alzacja jest miejscem, gdzie płynąca z południa fala wina zderza się z nadciągającą od północy falą piwa. Niestety nie pijam piwa, dla mnie więc Alzacja pozostanie dostarczycielką znakomitych edelzwickerów, sylvanerów i rieslingów – zwłaszcza tych ostatnich, niewiele mających wspólnego z
powszechnie dostępnymi, sprzedawanymi pod tą samą nazwą cienkuszami.

Zwiedziliśmy stolicę regionu, przejechaliśmy część drogi winnej, zatrzymując się w małych miasteczkach pełnych rozkosznych kolorowych domków, dokładnie obejrzeliśmy Colmar wraz z jego słynną dzielnicą – Małą Wenecją . Byliśmy w Eguisheim (niech lingwiści mi powiedzą, z łaski swojej, jak też się to czyta, zważywszy, że podstawowym językiem regionu jest jednak francuski...), miasteczku zbudowanym na planie koła – idzie się cały czas przed siebie i trafia się do punktu wyjścia, po drodze zaś kupuje się o wiele więcej wina, niż się zaplanowało. Zaliczyliśmy również lasy i wodospady w Wogezach.

Architektura architekturą, natura naturą, zaś zabytki zabytkami...jeść jednak też trzeba. Najmniej frapującym przeżyciem kulinarnym uraczył nas niewątpliwie Sztrasburg, ale też przyznać trzeba, że w wyborze miejsca posiłku główną rolę odegrał deszcz. Trafiliśmy zatem do knajpy turystycznej, serwującej na szczęście w miarę porządne dania regionalne. Zjadłam przyzwoity pasztet w cieście, Piotrek i dzieci – placek z cebulą, boczkiem i twarożkiem (flammekueche), zaś Mama – kartofelki zapiekane z łagodnym w smaku, a straszliwym w zapachu serem Munster (taka alzacka wariacja na temat sabaudzkiej tartiflette).

Znacznie lepiej nam poszło na szlaku winnym – trafiliśmy do przemiłej lokalnej restauracji, w której oprócz specjalności miejscowych podawano także dania, jakby to określić – typowo francuskie. I tak zjadłam wreszcie prawdziwe ordewry (vide WGK „O starości”), czyli kawałek pysznego pasztetu z dzika, w towarzystwie remulady z selera, sałatki z marchewki i jajka na twardo. Ach, był jeszcze piklowany ogóreczek, w roli elementu kwaśnego. Co ciekawe, sos chrzanowy, który towarzyszył Piotrusiowej golonce, był równie smaczny, co polski .

W Colmar znów padło na knajpę raczej turystyczną, bowiem te bardziej ambitne zdecydowanie nie były dziecioodporne (eleganckie nakrycia, tacyż kelnerzy, foie gras w każdym daniu...). Ale nie było źle, Mama z Anią podzieliły się kurczakiem w rieslingu – znakomite i bardzo proste danie, kawałki kuraka przyrządza się dokładnie tak samo, jak burgundzkie coq au vin, tylko wino ma inny kolor – Piotruś jadł lokalną specjalność o dźwięcznej nazwie bibelakas (ziemniaki zapiekane z białym serkiem plus kawał wędzonki), ja sałatkę z wspomnianego wyżej sera Munster, zaś Kubuś odkrył w sobie gwałtowną namiętność do ślimaków z masłem ziołowo-czosnkowym. Sześć sztuk przypadających na porcję okazało się zdecydowanie niewystarczające i tego samego dnia na kolację zjadł z apetytem już sztuk dwanaście.

A kolację tę jedliśmy w przemiłym miejscu, w miasteczku Eguisheim, w dodatku pogoda była tak życzliwa, że dało się siedzieć na dworze. Wszystko, co jedliśmy, było doskonałe, wino przyzwoite, a placki cebulowe przyrządzano na naszych oczach. Najedzona alzacką wycieczką Mama ograniczyła się wprawdzie do porcji placka z jabłkami, ale szczerze mówiąc, taki trójkąt spokojnie starcza za cały posiłek...

Najbardziej znanym alzackim daniem jest bez wątpienia choucroute garnie, czyli ichni bigos. Daruję Wam przepis* , bowiem potrawa tego typu kojarzy mi się raczej z wyprawą narciarską, niż wycieczką w środku maja. Niemniej jednak moje poczucie obowiązku w stosunku do kuchni regionalnych spowodowało, że właśnie w tej rozkosznej restauracji w Eguisheim skusiłam się na to danie. Krótko mówiąc, jest to kiszona kapusta podgotowana w białym winie z dodatkiem cebuli i jałowca. Podają to w formie ogromnej kapuścianej góry ugarnirowanej przeglądem masarskich wyrobów regionu. Jeśli trafimy dobrze, to będzie to prawdziwa uczta, bo z wędlin Alzacja słusznie słynie na całą Francję. Osobiście jednak uważam, że samą kapustkę można sobie darować, próbując ją jedynie z obowiązku poznawczego, gdyż w gotowaniu tego akurat warzywa ani nas, ani Niemców Francuzi nigdy nie dościgną. W Eguisheim, na przykład, na mojej górze kapuścianej leżał sobie bardzo smaczny serdelek z dość grubo mielonego mięsa, kawałek peklowanej wieprzowej karkówki, plaster solonego, gotowanego boczku (mile był on przerośnięty rozpływającym się w ustach tłuszczykiem...) oraz solidny kawałek wędzonego schabu. Jako osoba, której wegetarianizm nijak nie grozi, zjadłam to wszystko z przyjemnością, smarując musztardą i ignorując trzy kartofelki towarzyszące daniu. Sama kapusta była całkiem niezła, ale jak już wspomniałam, ani nas ani Niemców itp. A zresztą – czy w takim otoczeniu może cokolwiek nie smakować?

Bo tak w ogóle to Alzacja jest naprawdę bardzo piękna.

Pozdrawiam - Natalka

*a zresztą, co mi tam – patrz przepis: klasyczna choucroute

Autorem tego zdjęcia jest Kubuś :-)

«	Kwiecień 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna