Kanapka

Wieczorna gazetka kuchenna

Kanapka

...może kupowałabym sandwicze częściej, gdybym tyle razy przedtem się nie rozczarowała – a to chleb wczorajszy, a to bułka nie chrupie, a to warzyw jak na lekarstwo, a to znów wszystko utopione w majonezie...

Jest takie miejsce na samych obrzeżach Brukseli, gdzie między stacją benzynową a kompleksem paskudnych budynków o charakterze wybitnie biurowym dojrzeć można mały szyldzik z napisem: „Sandwicze na miejscu i na wynos”. Zazwyczaj w tym miejscu pojawiam się w porze niesandwiczowej i głównym moim dążeniem jest wyrwanie się z korka, nigdy więc tam nie zajrzałam. Dziwna jednak rzecz – za każdym razem, gdy widzę ten właśnie napis, ogarnia mnie przemożne pragnienie, by samej założyć taki przybytek, stanąć za kontuarem w białym fartuchu i uszczęśliwiać ludzkość kanapkami najwyższej jakości.

O tym, jaką chciałabym mieć restaurację, mogłabym nie tylko kolejną Gazetkę, ale i całą książkę napisać. A to stylową i elegancką, a to w stylu tawerny, a to typu obiady domowe (oczywiście na poziomie), a to nowoczesny przybytek śledzący najnowsze kulinarne mody (no, taką to może najmniej...). A może klub połączony z czytelnią i małym inteligenckim co nieco? A może po prostu cukiernię realizującą najdziksze (deserowe) marzenia? Albo barek serwujący wszelkie małe zakąski świata: mezze, tapas, antipasti itp.? A może lepiej nie knajpę, a szkołę gotowania? Albo – jeszcze lepiej – Bed and Breakfast (zawsze korciły mnie dania śniadaniowe rozmaitych kuchni)! A może firmę cateringową?

Najczęściej jednak rozmyślam o tych sandwiczach (gwoli rzetelności: jeszcze o obiadach domowych, ale o tym kiedy indziej). Właściwie nie wiem, dlaczego, bo jadam gotowe kanapki bardzo rzadko, wolę usiąść w knajpie i coś zjeść z talerza. Z drugiej jednak strony może kupowałabym sandwicze częściej, gdybym tyle razy przedtem się nie rozczarowała – a to chleb wczorajszy, a to bułka nie chrupie, a to warzyw jak na lekarstwo, a to znów wszystko utopione w majonezie. Co nie znaczy, że nie mam kilku miłych wspomnień: bułka kupiona na paryskiej ulicy, wyładowana po brzegi pomidorami, sałatą, jajkiem na twardo, szynką, bardzo śmierdzącym pikantnym serem, rzodkiewkami i ogórkiem. Bułka ta uratowała mi życie, bowiem nie zjadłam jej od razu (a to z powodu braku ręki, w dwu dostępnych miałam liczne torby z zakupami, również o charakterze kulinarnym...), tylko zawiozłam za miasto do hotelu Premiere Classe, położonego, jak się okazało, pośrodku kulinarnej pustyni. Albo znów klasyczny brytyjski trójkątny sandwicz z sałatką z jajek i rzeżuchy, regularnie nabywany w brukselskim Marks&Spencer, zanim przybytek ów zlikwidowano. Te z kolei kanapki uratowały parę lat temu moje zdrowie psychiczne, bowiem były jedyną rzeczą, jaką Kubuś był skłonny jadać, mając niespełna dwa lata.

Tu nastąpi pewna dygresja, a właściwie wyjaśnienie pojęć. Otóż, oczywiście, klasyczny sandwicz to ten trójkątny, z Wysp Brytyjskich. Nie będę Czytelników zanudzać powszechnie znaną anegdotą o lordzie, co lubił zarówno jeść, jak i grać w karty, ale nie chciał, żeby mu się te ostatnie do rąk masłem przylepiały. Grunt, że ktoś wpadł na pomysł, że można dwa kawałki chleba czymś przełożyć, a nie jeść jedno zagryzając drugim. Anglicy w nadziewaniu byli nadzwyczaj powściągliwi – vide sandwicze z ogórkiem – ale Amerykanie poszli na całość i wymyślili słynne kanapki klubowe, wielopiętrowe konstrukcje wysokie na pół metra i spięte długimi wykałaczkami. Potem ewoluowało to w rozmaitych kierunkach i dziś przekłada się wszystko wszystkim, a najpopularniejsze sandwicze to już nie te z Wysp, a francuskie, w przekrojonej wzdłuż bagietce. Doszło też do tego, że pojawiły się sandwicze typu „open face” czyli... nie przykryte drugim kawałkiem pieczywa, po prostu zwykłe kanapki! Jest to o tyle zabawne, że czasownik angielski „to sandwich” znaczy właśnie „włożyć coś między coś” (a nie „położyć coś na czymś”). No, ale trudno, to już problem Anglosasów.

Daruję Wam opis całego menu mojej małej, przytulnej, wymyślonej kanapkodajni. Ale paroma projektami jednak się podzielę. Otóż serwować się będzie „Chez Natalka” na przykład: małą ciabattę polaną dobrą oliwą, przełożoną najlepszymi pomidorami i mocno uwędzoną suszoną szynką, plus dużo pieprzu z młynka (uwaga! ciabatta musi aż trzeszczeć od świeżości). Albo takąż ciabattę z grillowanymi warzywami (cukinia, papryka bez skórki, pomidory) ze świeżymi ziołami i jakimś włoskim serem. Albo ciemną bułkę z ziarnami, posmarowaną hummusem, z plastrami panierowanego bakłażana, pomidorem i porcją tzatzików. Okrągłą miękką bułkę (ale nie hamburgerową, na litość boską) wypełnioną kawałkami białej ryby, panierowanymi w kruszonych płatkach kukurydzianych lub w japońskiej panierce panko i usmażonymi w dobrym oleju na ciemnozłoto... oczywiście z domowym sosem tatarskim, paroma kroplami cytryny i dużą ilością koperku.

A specjalnością zakładu będzie moje Wielkie Kozie Marzenie, czyli chrupiąca bagietka, zwykła, prosta, ale świeża do obłędu, przekrojona i naładowana rozmaitymi kozimi wynalazkami ... No i oczywiście słynny prowansalski pan bagnat, czyli sałatka nicejska w wielkiej bułce. A także mój ulubiony amerykański sandwicz o dźwięcznej nazwie BLT, który to skrót oznacza Bacon, Lettuce i Tomato, trzy główne składniki nadzienia. Czyli jednak słusznie dużo myślę o sandwiczach, bo doprawdy jest o czym, jak widać.

Zapomniałam dodać, że stoły będą z prawdziwego drewna, serwetki w kratkę, a kwiatki w formie małych wiejskich bukiecików w glinianych dzbanuszkach...

Natalka

«	Grudzień 2024					»
Pon	Wt	Śr	Czw	Pią	Sob	Nie
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna

Kanapka

Logowanie

Menu dnia

Główny składnik

Ostatnio dodane

Piece of cake

Menu

Wasze komentarze

Wieczorna gazetka kuchenna

Kanapka

Podziel się linkiem:

Logowanie

Menu dnia

Główny składnik

Ostatnio dodane